ช่วงสองสามชั่วโมงที่ขายนี้ ใครพลาดก็ต้องรอพรุ่งนี้หรือวันถัดไปครับ ไม่มีทางเลือก
บนเส้นทางหมายเลข 4 จากตรังไปพัทลุง เพียงแค่ระยะทางราวสิบกิโลเมตร ก็จะถึงอำเภอนาโยง เป้าหมายในการกินของเราคราวนี้ ใครที่จะไปให้สังเกตที่ตั้งธนาคารกรุงไทย สาขาอำเภอนาโยงทางซ้ายมือ มองไปอีกฝั่งจะเจอร้านโกกัง
หาไม่ยากหรอกครับเพราะตอนเที่ยงจะเจอคนไปออกันอยู่หน้าร้านจนเต็มแน่นไปหมด หรือถามใครในอำเภอนาโยงก็รู้จัก หลายคนก็อุตส่าห์ขับรถมาจากอำเภอเมืองมาทานกันถึงที่นี่เลย ใครมาทีหลังก็ต้องรอกันหน่อยนะครับ ข้างในร้านเขาถึงกับต้องเขียนป้ายบอกเอาไว้ว่า “ใจเย็นๆ” ของดีของอร่อยก็ต้องอดทนแบบนี้ล่ะครับ
แต่ขอเตือนไว้นิดนึงว่า ร้านโกกังจะขายแบบศิลปินนิดนึง เปิดก็ราวๆ ก่อนสิบเอ็ดโมงเช้านิดหน่อย จากนั้นก็ขายไปเรื่อยจนถึงราวๆ บ่ายโมง หรือจนกว่าจะหมด พอขายหมดแล้วก็เลิกเลย ช่วงสองสามชั่วโมงที่ขายนี้ ใครพลาดก็ต้องรอพรุ่งนี้หรือวันถัดไปครับ ไม่มีทางเลือก
วันที่ผมไปเสียดายเหลือเกินที่มีเวลาสั่งได้แค่สองชาม พอหม่ำหมดแล้ว ข้าวของเครื่องปรุงก็ทำท่าจะหมดร้าน แม้กระทั่งถั่วงอกยังหมดเลยครับ แถมบังเอิญต้องรีบเดินทางต่อด้วย เลยอดกินต่ออย่างน่าเสียดาย นุ บางบ่อ ของเรายังบ่นอุบเลยว่า ถ้าอยู่แค่แถวนครปฐมจะต้องไปกินอีกทีให้ได้
ชามแรกที่นำมาทดสอบก็คือ บะหมี่แห้งหมูแดงธรรมดานี่เองล่ะครับ ระหว่างรอขอแนะนำให้สั่งโอเลี้ยงหรือกาแฟเย็นมาทานเล่นไปพลางๆ ก่อน จากนั้นทางร้านจะยกถ้วยน้ำซุปลูกชิ้นหมูมาเสิร์ฟ หน้าตาก็ดูแสนจะธรรมดาเหลือเกิน มีลูกชิ้นกับหมูสับลอยหน้ามาแบบถ่อมตัว
“อย่างนี้ ไม่น่าจะมีอะไรมาก “ ผมแอบนึกเล่นในใจแบบไม่บอกใคร “แค่ซุปกระดูกหมู ก็แค่นั้น“ ก่อนจะรู้ว่าตัวเองคิดผิดไปถนัด แทบจะเขกกระโหลกตัวเองที่บังอาจไปลบหลู่โกกังโดยไม่ได้ตั้งใจ
คว้าตะเกียบคีบเส้นใส่ปาก ก็ยิ่งอร่อยใหญ่เพราะทั้งนิ่ม ทั้งหอมหวาน ลื่นไปตามลิ้น อร่อยครบเครื่องจริงๆ ไม่ต้องใส่หมูแดง หรือเครื่องเคียงอื่นๆ มาเลยก็ได้ ลำพังแค่เส้นก็อร่อยนิ่ม หยุ่น เด็ดขาดเกินพอแล้ว ส่งไปแข่งรายการทีวีแชมป์เปี้ยนที่ญี่ปุ่นได้สบาย
อ้อลืมบอกไปนิดนึงว่า แถวใต้เขาจะเรียกเส้นหมี่ขาว ว่า “หมี่ฮุ้น” นะครับ เรียกเหมือนพวกมาเลย์ สิงคโปร์ นักท่องเที่ยวไปจากภาคกลางเดื๋ยวจะงงว่านี่มันเส้นอะไรกันแน่ สั่งมาดูหน้าตาแล้วจะร้องอ๋อไปตามๆ กันว่า หมี่ขาวนั่นเอง
มารพิณ…เรื่อง / ภาพ